Willem Marinus van Rossum CSsR (geboren 3 september te Zwolle, overleden 30 augustus te Maastricht) was in de vroege twintigste eeuw de belangrijkste Nederlander werkzaam aan de Romeinse curie en een van de meest invloedrijke personen binnen de Rooms-Katholieke kerk. Vanaf zijn komst naar Rome in 1895 vertoonde zijn loopbaan een stijgende lijn, waarbij zijn creatie tot kardinaal in 1911 – de eerste Nederlandse kardinaal sinds de Reformatie – en zijn benoeming tot prefect van de Congregatio de Propaganda Fide in 1918 de hoogtepunten vormden. Het ambt van prefect van het Vaticaanse missiedepartement bekleedde hij tot aan zijn dood. In het missionaire beleid lag de nadruk op de uitbouw van inheemse kerken met eigen priesters en eigen bisschoppen, wat werd verwoord in de encyclieken Maximum Illud (1919) en Rerum Ecclesiae (1926). In 1926 werden de eerste zes Chinese bisschoppen gewijd. Onder leiding van kardinaal Van Rossum kende de missie een grote bloeiperiode. Het aantal missiebisschoppen nam sterk toe, evenals het aantal Europese missionarissen. Onder hen waren relatief veel zusters en broeders, die zich inzetten voor onderwijs, gezondheidszorg en zwakke maatschappelijke groepen. In Nederland is kardinaal Van Rossum vooral bekend geworden door zijn optreden als pauselijke legaat tijdens het 27e Internationale Eucharistische Congres in Amsterdam.