Augustinus van Hippo (354-430) vertelt zelf in zijn werken dat hij ontevreden raakte over de manichese leer en in ‘platoonse boeken’ antwoorden vond die hem meer aanspraken, zoals de visie dat het kwaad de afwezigheid van het goede is. Nadat hij christen was geworden, miste hij wezenlijke zaken bij de platonisten, zoals Jezus Christus als het geïncarneerde Woord van God en als Middelaar tussen God en mensen. Maar het neoplatonisme van Plotinus en Porphyrius bleef hem toch ook inspireren bij zijn theologische zoektochten. Tegen het einde van zijn leven wordt hij kritischer en verwijt hij zichzelf dat hij zich teveel door het platonisme heeft laten beïnvloeden.