Bevrijdingstheologie is een theologische stroming die in de tweede helft van de jaren ‘60 ontstond in Latijns-Amerika. Hoewel zij dikwijls een politiek-theologische stroming of zelfs een politieke beweging is genoemd, ligt haar nadruk van meet af aan op theologie, mystiek en pastoraat. De theologie van de bevrijding werd gevormd onder invloed van het Tweede Vaticaans Concilie (1962-1965), dat een grotere betrokkenheid van de kerk op de wereld voorstond. Het concilie spoorde de kerk aan ‘de tekenen van de tijd’ te onderzoeken en te interpreteren in het licht van het evangelie (Gaudium et Spes 4) en velen meenden van daaruit dat de specifieke Zuid-Amerikaanse situatie om een eigen theologie vroeg. Startpunt vormde de grote sociale ongelijkheid, de enorme tegenstelling tussen arm en rijk in dit continent. ‘De eisen van het evangelie zijn onverenigbaar met de sociale situatie waarin Latijns-Amerika leeft,’ zei Gustavo Gutiérrez, die wel de ‘vader van de bevrijdingstheologie’ genoemd wordt.