maandag 18 november 2013 In het midden van de 20e eeuw stond een generatie, overwegend Franse, theologen op die pleitte voor een vernieuwing van de katholieke theologie door een terugkeer naar de bronnen ervan. De theologen die we tot de ‘Nouvelle Théologie’ of ‘Ressourcement’-theologie kunnen rekenen - o.a. Henri de Lubac, Hans Urs von Balthasar, Marie-Dominique Chenu, Yves Congar en Jean Daniélou - worden gekenmerkt door een ‘sacramentele ontologie’: een sacramentele manier van kijken naar de werkelijkheid die we ook bij de kerkvaders en de vroeg-middeleeuwse theologen zien. Hiermee hoopten de nouvelle theologen de strikte scheiding tussen God en mens, tussen de werelden van ‘bovennatuur’ en ‘gewone natuur’ die door de toen gangbare neothomistische scholastiek gehanteerd werd, te pareren. De neothomistische scholastiek had vanaf de 19e eeuw de katholieke theologie bepaald. De nouvelle théologie is van grote invloed geweest op de totstandkoming en uitkomsten van het Tweede Vaticaans Concilie. Dit concilie zorgde voor een radicale koerswijziging en modernisering van de rooms-katholieke kerk. Lees meer in het nieuwe Lucepedia-dossier Nouvelle Théologie.