Pius X (Giuseppe Sarto), paus van 1903 tot 1914, is onder meer de paus van het anti-modernisme. Hij schreef in 1907 het decreet ‘Lamentabili’ en de encycliek ‘Pascendi domino gregis’ waarin hij theologen veroordeelden die voor vernieuwing van de theologie pleitten. Hierdoor werd onder meer onderzoek naar de historische achtergronden van de bijbel jarenlang bemoeilijkt. Nog steeds beroepen conservatieve katholieken zich op zijn uitspraken als zij theologen aanvallen die zij van ‘modernisme’ beschuldigen. Het is dan ook niet toevallig dat de groep die zich onder leiding van aartsbisschop Lefebvre tegen het Tweede Vaticaans Concilie verzette en die in 1988 werd geëxcommuniceerd zich naar paus Pius X heeft genoemd.

Deze nadruk op zijn anti-modernisme geeft een eenzijdig beeld van zijn pontificaat dat veel meer betekenis heeft. Het grootste belang lag op pastoraal en bestuurlijk gebied. Hij verlaagde de leeftijd voor de eerste communie naar zeven jaar en spoorde katholieken aan om zo mogelijk dagelijks de communie te ontvangen. Van grote invloed was zijn motu proprio ‘Inter sollicitudines’ waarin hij het gregoriaans als ideaal stelde en waardoor de muziek opnieuw dienstbaar werd aan de liturgie in plaats van versiering.

Op zijn initiatief werd begonnen met de hervorming van de curie. Ook startte hij in 1904 de voorbereidingen voor de codificering van het kerkelijk recht.

Paus Pius X werd in 1954 heilig verklaard.