Tot aan het midden van de twintigste eeuw was er weinig wetenschappelijke belangstelling voor de persoon en het werk van Melito van Sardes. De reden daarvan was gelegen in het gebrek aan betrouwbare en interessante gegevens. De belangrijkste bron waarop men was aangewezen voor gegevens over zijn persoon en zijn werk, was de Kerkgeschiedenis van Eusebius (Boek IV, hoofdstuk 24). Deze noemt, behalve enkele biografische gegevens, een aantal titels van werken van Melito en hij citeert gedeelten uit enkele daarvan. Daarnaast kende men - uit andere vroegchristelijke en ook latere geschriften - een reeks van fragmenten van werken die aan Melito worden toegeschreven, maar slechts in enkele gevallen met enige mate van waarschijnlijkheid konden worden geïdentificeerd als passages uit de geschriften die in de lijst van Eusebius voorkomen.

Sinds het midden van de twintigste eeuw is de belangstelling voor Melito sterk toegenomen. Dit is te danken aan de ontdekking van diens paaspreek die een uniek inzicht biedt in het zogenaamde quartodecimaanse paasfeest dat in het midden van de tweede eeuw in Klein-Azië werd gevierd in de nacht van de veertiende op de vijftiende Nisan.