In de vroege kerk is er geen absoluut verbod om vlees te eten, behoudens uitzonderingen, die we met name binnen de joods-christelijke groeperingen vinden. Vertegenwoordigers van de kerk als Clemens van Alexandrië en Origenes nemen een minder rigoureus standpunt in, waarbij ascese wel aanbevolen, maar het genieten van de goede gaven van God niet verboden is, ook als het om vlees gaat.

Vele oudkerkelijke theologen verdenken intussen vlees en wijn als luxeproducten die de standvastigheid van de gelovigen ondermijnen. Bij de woestijnvaders zien we daarvan sprekende voorbeelden. Hieronymus vertegenwoordigt dit standpunt het scherpst. Naast de algemene richtlijnen kende de vroege kerk ook geboden inzake vleesgebruik voor de doordeweekse vastendagen en de vastentijd voor Pasen.

Moderne motieven voor het vegetarisme als diervriendelijkheid en zorg voor het milieu spelen in de oudkerkelijke discussie geen rol. Het gaat daarbij om de verheffing van de mens, niet om het leven van het dier.