Ecologische theologie zou kort omschreven kunnen worden als een theologie die geboren is uit een bezorgdheid om het welzijn van de aarde. De ecologische theologie concentreert zich rond vragen die te maken hebben met de relatie tussen God-mens-natuur, en rond een specifieke kritiek op de westerse theologische en filosofosche traditie, t.w. dat deze traditie (te) antropocentrisch is. In deze theologische stroming is het uitgangspunt dat alle onderdelen van de schepping onderling verbonden zijn en dat God als Schepper overal aanwezig is en een functie heeft in de wisselwerking tussen organismen en hun omgeving, in die zin dat God uitdaagt tot steeds hogere vormen van leven en samenleven. Dit gaat samen met het uitgangspunt dat de mens, als ‘hoogste’ levensvorm binnen de scheppingsorde, een bijzondere verantwoordelijkheid heeft in de zorg om de natuur. De ecologische theologie kwam begin jaren ’70 op in het kielzog van de toenemende zorg om het milieu als gevolg van de ecologische problematiek. Bekende representanten uit deze beginperiode van de ecologische theologie zijn Joseph Sittler (overleden in 1987), Thomas Berry (overleden in 2009), Jürgen Moltmann, Rosemary Radford Ruether, Dorothee Sölle (overleden in 2003), John Cobb en Sallie McFague.